Stanisław Skalski został patronem MiGa - 29 z 22BLT w Malborku

W dniu dzisiejszym, tj. 28.07.2015 Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 2 w Bydgoszczy opuścił, po 150 godzinnym remoncie MiG-29. Nie byłoby to nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że w trakcie remontu malborski myśliwiec doczekał się specjalnego malowania. Na jego statecznikach pionowych pojawił się wizerunek Gen. Stanisława Skalskiego, który stał się tym samym patronem dwumiejscowego szkolno-bojowego MiGa-29UB nr 4105.

Stanisław Skalski w czasie zmagań Września 1939 był asem toruńskiej 142 Eskadry Myśliwskiej 4. Pułku Lotniczego, jak również 306. Dywizjonu Myśliwskiego „Toruńskiego” w późniejszym okresie II wojny światowej. Tradycje tych formacji honorowane i kultywowane są przez 22. BLT w Malborku.

Idea przyjmowania patronów i malowania ich podobizn na myśliwcach rozpoczęta została przez Fundację Historyczną Lotnictwa Polskiego w 23. BLT z Mińska Mazowieckiego. Podobizny bohaterów 7 Eskadry Myśliwskiej i 303. Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki ozdobiły już stateczniki pionowe samolotów z tej bazy, teraz przyszła kolej na myśliwce w Malborku.

Trzymamy kciuki i cieszymy się z kolejnego sposobu przybliżania polskich tradycji lotniczych szerszemu gronu odbiorców oraz upamiętniania bohaterów.

Zdjęcia WZL nr 2 w Bydgoszczy za: www.altair.com.pl.

Stanisław Skalski urodził się 27 listopada 1915 roku w Kodymie na Ukrainie. W Dubnie (na Wołyniu) ukończył szkołę podstawową, a potem gimnazjum. Zafascynowany wyczynami lotniczymi Orlińskiego, Żwirki i Wigury podjął szkolenie lotnicze na kursach szybowcowych, a następnie w 1935 roku zgłosił się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa – Szkoły Orląt w Dęblinie. Wiosną 1938 roku w trakcie nauki w Dęblinie ukończył w Grudziądzu Kurs Wyższego Pilotażu. Po ukończeniu dęblińskiej SPL w 1938, otrzymał stopień podporucznika i został skierowany do 142. Eskadry Myśliwskiej w Toruniu, wraz, z którą wziął udział w walkach z Luftwaffe podczas wojny obronnej w 1939 roku. Początkowo walczył w pasie obrony Armii „Pomorze”, od 7 września wraz z całym III/4 dywizjonem poszedł do Brygady Pościgowej.

Już we wrześniu 1939 Skalski uzyskał tytuł asa myśliwskiego, zestrzeliwując sześć niemieckich samolotów (1 Ju 86, 2 Do 17, 1 Ju 87, 2 Hs 126) oraz 1 Hs 126 razem z innym pilotem. Uszkodził on także inne maszyny ( 1 Bf 109, 1 Hs 126, 1 Ju 87). Ostatni lot Skalskiego na P-11c był 16 września. Następnego dnia wyruszył, jak wielu innych polskich pilotów, do Rumunii, a później do Francji i Anglii.

Ppor. Skalski dołączył do brytyjskiego 501. Dywizjonu RAF 12 sierpnia 1940 roku i wziął udział w bitwie o Anglię, (podczas której zestrzelił cztery samoloty). Sam był dwukrotnie zestrzelony, ciężko ranny w nogę i poparzony. Po wyleczeniu i rekonwalescencji dowodził Eskadrą „B” w 306. Dywizjonie Myśliwskim „Toruńskim”, następnie eskadrą „A” w 316. Dywizjonie Myśliwskim „Warszawskim”, po czym 317. Dywizjonem Myśliwskim „Wileńskim”.

Sam wystąpił z prośbą o skierowanie go do grupy polskich pilotów mających walczyć w Afryce Północnej. Dnia 1 stycznia 1943 roku został mianowany dowódcą zespołu, którego oficjalna nazwa brzmiała: Polish Fighting Team – Polski Zespół Myśliwski, a wkrótce zyskał podziw i popularność, jako „Cyrk Skalskiego”. Został on zorganizowany z najlepszych polskich pilotów – zespół składał się z piętnastu wyselekcjonowanych lotników (wszyscy byli ochotnikami). Dowodząc tym zespołem kpt. Skalski zestrzelił trzy samoloty. Powrócił do Anglii w końcu 1943 r. Otrzymał awans do stopnia polskiego majora i brytyjskiego podpułkownika oraz dowództwo 131. Skrzydła Myśliwskiego (Dywizjony: 302, 308, 317), a od 4 kwietnia 1944 do 3 sierpnia 1944 przejął dowództwo 133. Skrzydła Myśliwskiego, w składzie, którego były polskie Dywizjony: 306 i 315 oraz brytyjski 129.

W uznaniu zasług bojowych został skierowany w roku 1944 na szkolenie do USA, gdzie z wyróżnieniem ukończył Szkołę Oficerów Sztabowych w Fort Leavenworth (Texas). Po powrocie zatrudniony był jako oficer operacyjny w Dowództwie Brytyjskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, a potem w Niemczech.

Do Polski powrócił w czerwcu 1947r. Przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu majora, objął stanowisko inspektora techniki pilotażu w Wydziale Wyszkolenia DWLOT.

W 1948 r. został aresztowany pod sfabrykowanym zarzutem szpiegostwa i skazany na karę śmierci (w 1951 r. zmienioną na dożywotnie więzienie). Spędził 8 lat w więzieniu, w tym rok (kwiecień 1950 – kwiecień 1951), oczekując na egzekucję.

W 1956 r. został uwolniony i zrehabilitowany, a następnie ( z dniem 8.XI.1956 r.) ponownie przyjęty do służby wojskowej. Pełnił szereg stanowisk w różnych wydziałach Dowództwa Wojsk Lotniczych i OPK (był m.in. inspektorem techniki pilotażu, a także kierownikiem Sekcji Historycznej oraz szefem Wydziału Tłumaczy). W maju 1968 roku objął stanowisko sekretarza Aeroklubu Polskiego, następnie sprawował obowiązki wiceprezesa.

W okresie powojennym był awansowany do stopnia podpułkownika ( 8.X.1957 r.), pułkownika (28.IX.1965 r.) i uchwałą Rady Państwa (15.IX.1988 r.) został mianowany na stopień generała brygady. Za zasługi bojowe i osiągnięcia w służbie został odznaczony m.in.

– Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari,

– Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari,

– Krzyżem Grunwaldu III klasy,

– Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,

– czterokrotnie Krzyżem Walecznych,

– czterokrotnie Medalem Lotniczym,

brytyjskimi i francuskimi odznaczeniami (np. trzykrotnie został wyróżniony brytyjskim DFC (Distinauished Flying Cross).

Stanisław Skalski był najlepszym polskim asem myśliwskim II wojny światowej z dwudziestoma dwoma potwierdzonymi zwycięstwami, prawdopodobnym jednym i uszkodzonym jednym samolotem nieprzyjaciela.

Zmarł 12 listopada 2004 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Kwaterze Zasłużonych

W roku 2005 uhonorowany został tablicą w Alei Gwiazd Lotnictwa Polskiego w Dęblinie.