Franciszek Kornicki zwyciężył w głosowaniu na "Pilota Spitfira", w Muzeum RAF-u

Royal Air Force Museum Cosford ogłosiło wynik publicznego głosowania na postać legendarnego „Pilota Spitfira”, który ma stanąć na nowo tworzonej wystawie poświęconej 100 leciu Królewskich Sił Powietrznych, przy równie legendarnej konstrukcji – samolocie Spitfire Mk Vb (BL614). Postacią tą, o naturalnych wymiarach, będzie polski pilot Franciszek Kornicki – 100 letni bohater Polskich Sił Powietrznych, absolwent dęblińskiej „Szkoły Orląt”, weteran trzech teatrów działań II wojny światowej. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (rozkaz nr 08487) oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Aktywny działacz brytyjskiej Polonii. Za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej oraz działalność kombatancką odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Współpracował przy projekcie wystawy „17 000 reasons to remember” (17 000 powodów by pamiętać), której ambasadorem w Polsce było Muzeum Sił Powietrznych.

Franciszek Kornicki pochodzi z Lubelszczyzny, urodził się w Wereszynie. Absolwent  XII promocji Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Tuż po ukończeniu Szkoły Orląt trafił do 162 Eskadry Myśliwskiej III Dywizjonu w składzie 6 Pułku Lotniczego Wojska Polskiego.

W „Kampanii Wrześniowej” 1939 roku eskadra, wyposażona w myśliwce PZL P.7a, walczyła w składzie lotnictwa Armii „Łódź”, operując z polowego lotniska Widzew. Jako młody pilot pchr. Kornicki wykonał dwa loty bojowe, a następnie został skierowany do zadań łącznikowych. Wraz z przesuwającym się frontem eskadra została przebazowana do Litiatyna k. Brzeżan, a następnie ewakuowana po agresji sowieckiej do Rumunii.

Jak większość ewakuowanego personelu lotniczego, Kornicki został wyposażony przez polską ambasadę w Bukareszcie, w fałszywe dokumenty pozwalające na dalszą drogę na Zachód. Kornicki jako pasażer SS Patris stał się, tzw. „turystą Sikorskiego” – mianem tym ochrzczono polskich lotników podróżujących w niemal wszelkich możliwych przebraniach do wolnej Europy.

Początkowo Kornicki został skierowany do polskiego obozu szkoleniowego w bazie Lyon Bron we Francji, gdzie przeszedł szkolenie na samolotach myśliwskich Blériot-SPAD S.510, Caudron CR.714 Cyclone oraz Morane-Saulnier MS.406.

Kapitulacja Francji zmusiła go do ponownej ewakuacji, tym razem na „Wyspę ostatniej nadziei” jak nazywano Wielką Brytanię.

Jak sam Kornicki wspomina największym problemem dla polskich pilotów był język angielski. W tamtych czasach większość z nich mówiła biegle po francusku, ale jedynie nieliczni po angielsku. Rozpoczął się okres żmudnego szkolenia zarówno w języku, jak i taktyce. Początkowo Brytyjczycy nieufnie podchodzili do polskich pilotów i mimo, iż większość z nich była już doświadczonymi myśliwcami musieli przejść wszystkie szczeble szkolenia.

Pierwszym przydziałem Franciszka Kornickiego w Wielkiej Brytanii był 307 Dywizjon Myśliwski Nocny „Lwowskich Puchaczy”. Jako doświadczony pilot myśliwski stosunkowo szybko został przeniesiony do Dywizjonu 303 im. Tadeusza Kościuszki, a następnie w styczniu 1941 roku do nowo sformowanego Dywizjonu 315 „Dęblińskiego” 23 lipca 1941 roku Kornicki odbył pierwszy lot bojowy nad Francją.

12 lutego 1943 roku Franciszek Kornicki został najmłodszym dowódcą dywizjonu w Polskich Siłach Powietrznych – objął dowództwo Dywizjonu 308 „Krakowskiego”. Po przerwie w dowodzeniu spowodowanej operacją wyrostka, 7 maja 1943 roku wrócił do służby jako dowódca „Wileńskiego” Dywizjonu 317. 1 stycznia 1944 roku został wycofany z zadań liniowych. Został przydzielony jako Oficer Łącznikowy 11 Grupy Myśliwskiej, a następnie 9 Grupie Myśliwskiej RAF. Ukończył kurs Wyższej Szkoły Lotniczej PSP w Weston-super-Mare i rozpoczął pracę w Dowództwie 84 Grupy Drugiej Floty Lotnictwa Taktycznego RAF w Holandii i Belgii. Odbył szkolenie na najnowszym modelu Spitfire’a – Mk XVI.

Po zakończeniu II wojny światowej szkolił się w chemii włókienniczej. W momencie rozwiązania Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Znając relacje kolegów, którzy poddawani byli represjom po powrocie do kraju, zdecydował o pozostaniu na emigracji. Po dwóch latach szkoleń różnego rodzaju został wraz z żoną zarządcą pensjonatu w Wargrave-on-Thames opodal Henley-on-Thames w hrabstwie Oxfordshire. Latem 1951 roku wrócił do lotnictwa, tym razem w RAF. Po odbyciu szkolenia w Szkole Kucharskiej RAF w Halton w lipcu 1953 roku został oficerem aprowizacyjnym w bazie RAF w St Athan w hrabstwie Vale of Glamorgan w południowej Walii. Później służył m.in. w bazach brytyjskich w Luqa na Malcie, Kolonii Adeńskiej (obecnie w Jemenie) i Akrotiri na Cyprze. Odszedł na emeryturę wojskową w 1972 roku, po czym pracował w Komisji Szkolenia Gazownictwa i w Ministerstwie Obrony Zjednoczonego Królestwa.

Fotografie z zasobów Muzeum Sił Powietrznych oraz domeny publicznej na zasadach licencji Wiki Commons.