MiG-21 PFM, nr boczny 10, kod NATO „Fishbed”

Syg. MSP/S/20

Eksponat przekazany przez Dowództwo Sił Powietrznych

Producent: ZSRR

Lata produkcji: 1964-1968 r

Lata eksploatacji w Polsce: 1966-1989

Załoga: 1

Napęd: 1 x R-11F2S – 300

Ciąg silnika:

4200 kG (bez dopalania)

6175 kG (z dopalaniem)

Wymiary:

Rozpiętość: 7,15 m

Długość: 13,46 m

Wysokość: 4,10 m

Powierzchnia nośna: 23,0 m²

Własna: 5350 kg

Startowa: 8950 kg

Prędkość maks.: 2130 km/h (2,05 Ma)

Prędkość minimalna: 270 km/h

Prędkość wznoszenia: 120 m/s

Pułap: 19000 m

Zasięg:1100 km

Przechwytujący samolot myśliwski, ostatnia wersja II generacji myśliwca MiG-21. w porównaniu do poprzednika (MiG-21PF) posiada ten sam  silnik R-11 F2-300, stację radiolokacyjną CD-30T (celownik radiolokacyjny RP-21), możliwość przenoszenia rakiet powietrze-powietrze RS-2US, jak i powiększoną instalację paliwową, pilota automatycznego KAP-2 (KAP-2K), powiększone przednie hamulce aerodynamiczne, sondę odbiornika ciśnień powietrznych PWD-5, nowy jest fotel katapultowy KM-1, nadmuch na klapy SPS, oraz awionika pozwalająca na loty bez widoczności. Eksponowany samolot był eksploatowany w 40 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego oraz 2 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Goleniowie. W Polsce eksploatowano łącznie 132 samoloty MiG-21PFM.

1 × działko GSz-23 kal. 23 mm z zapasem 200 sztuk nabojów. dwie rakiety RS-2US kierowane w wiązce fal radiowych lub dwie rakiety kierowane na podczerwień R-3S. Można też było podwiesić, zamiast rakiet kierowanych, dwie bomby o masie nie przekraczającej 500 kg każda lub rakiety niekierowane. Niewielka liczba samolotów tej wersji była dostosowana do przenoszenia i zrzutu broni jądrowej. Kilka takich „nosicieli” było dostarczonych polskiemu lotnictwu.