KNS-1PM2

MSP/T/38/1-3

Eksponat przekazany przez 42. Bazę Lotnictwa Szkolnego w Radomiu.

Producent: ZSRR

Rok produkcji: 1979

ZIŁ-130

Długość: 6,68 m

Szerokość: 2,5 m

Wysokość: 2,35 m

Rozstaw osi: 3,8 m
Liczba miejsc w kabinie: 3

Masa własna: 4,3 t
Ładowność: 6 t

Silnik: benzynowy, czterosuwowy, górnozaworowy ZiŁ, w układzie V8, chłodzony cieczą o pojemności 5,96 l

Moc silnika: 170 KM
Średnie zużycie paliwa: droga 28-30 l/100 km, w terenie 40-50 l/100 km
Prędkość maksymalna: 95-100 km/h

Kodowo neonowa latarnia lotniskowa KNS-1PM2 przeznaczona do oznaczania lotnisk sygnałami świetlnymi podawanymi alfabetem Morse’a, wyświetlając pierwszą i ostatnią literę kryptonimu lotniska. Mogła pracować w sposób ciągły. Latarnie można było wykorzystać do oznaczania  punktów w terenie. Ustawienie – na głównym kierunku lądowania, w osi pasa startowego obok bliższej radiolatarni. Zasilanie latarni z sieci trójfazowej 220V/380V poprzez autotransformator lub z zespołu prądotwórczego. Widzialność latarni przy wysokości lotu 1000 m wynosiła 40÷60 km (światło koloru czerwonego). Latarnie KNS-1P wyposażone były w kabinę dla operatora, w której znajdował się pulpit sterujący, tarcze kodowe (półpierścienie na każdą literę alfabetu, po złożeniu otrzymywano kod dwu literowy) i radiostacja R-105. Latarnia ta wyposażona była we wskaźnik wynośmy, w którym każdej z 9 lamp ND-1 odpowiadała umieszczona w okienku duża lampa neonowa wskazująca pracę lampy ND-1. W prezentowanej, nowszej wersji latarni: KNS-1PM, zrezygnowano z kabiny operatora i wskaźnika wynośnego. Do koncepcji tej powrócono w nowocześniejszym modelu KNS-4P. W latarni tej źródło światła było montowane na maszcie (statywie) a nie w metalowo szklanej obudowie na skrzyni samochodu transportowego jak w latarniach serii KNS-1P.

Prezentowany zestaw zabudowany jest na samochodzie ciężarowym ZIŁ 130 nr. rej. UHO 1634.

Jest to model który został wprowadzony w zastępstwie dla produkowanego ZIŁ-a 164. Pierwsze prototypy wykonano w roku 1958. Od 1962 r. produkowany seryjnie, od 1964 r. ruszyła produkcja masowa. Jest to jeden z najpopularniejszych samochodów ciężarowych na terenie byłego ZSRR, do roku 1994 powstało około 3 380 000 sztuk modelu 130 w różnych odmianach. W roku 1992 produkcję tego modelu rozpoczęto także w zakładzie Uralskij Awtamotornyj Zawod (UAMZ) (samochód otrzymał nazwę UAMZ-43140).