Pierwszy lot RWD-6

W jubileuszowym roku 90-lecia zdobycia pucharu przez Stanisława Wigurę i Franciszka Żwirko w Międzynarodowych Zawodach Lotniczych Challenge w 1932 roku, warto przyjrzeć się konstrukcji, na której odnieśli zwycięstwo.

Pierwszy egzemplarz RWD-6 został oblatany 3 czerwca 1932 r. z Jerzym Drzewieckim jako pilotem na lotnisku Okęcie w Warszawie. Prace nad projektem rozpoczęto w 1931 roku w Warsztatach Sekcji Lotniczej KMSPW na Okęciu. Projekt samolotu przeznaczonego do udziału w III Challange’u opracowali inżynierowie: Stanisław Rogalski, Stanisław Wigura i Jerzy Drzewiecki. Badania tunelowe modelu przeprowadził Instytut Aerodynamiczny Politechniki Warszawskiej. Zostały zamówione trzy egzemplarze, które zostały opłacone z społecznych funduszy LOPP (Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej), dotacji Ministerstwa Komunikacji oraz pieniędzy zebranych przez pracowników PLL „LOT”. Pierwszy egzemplarz był pokazany 18-19 czerwca 1932 roku na Międzynarodowym Mityngu Lotniczym w Warszawie. W trakcie prób samolotu nastąpił wypadek. Podczas lotu z dużą prędkością na wysokości kilku metrów nad ziemią rozsypały się skrzydła. Samolot został ciężko uszkodzony lecz pilot J. Drzewiecki przeżył odnosząc rany. Po tym wypadku loty na pozostałych samolotach zostały wstrzymane a sam udział w zawodach Challenge stanął pod znakiem zapytania. Po odpowiednich naprawach i zmianach samolot RWD-6 dostał możliwość wzięcia udziału w Challenge’u. W zawodach tych wzięli udział: kpt. pil. Franciszek Żwirko i inż. Stanisław Wigura na samolocie z znakami rejestracyjnymi SP-AHN, kpt. pil. Tadeusz Karpiński na SP-AHL, a na poprzednio rozbitym SP-AHM miał lecieć Stanisław Płonczyński. Do zawodów stanęło 41 samolotów z 8 krajów, a ukończyły tylko 24 samoloty. W czołówce turnieju znaleźli się polscy i niemieccy piloci. O zwycięstwie miała zadecydować konkurencja maksymalnej prędkości. Żwirko i Wigura osiągnęli prędkość 214 km/h odnosząc zwycięstwo. W dniu 11 września 1932 roku  lecąc na mityng lotniczy do Pragi, w czasie burzy, Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura rozbili się z powodu urwania się skrzydeł samolotu.

RWD-6 należy do jednego z najbardziej znanych i zasłużonych samolotów wytwórni Rogalskiego, Wigury i Drzewieckiego. Ponadto był on pierwszym polskim samolotem krótkiego startu oraz zapoczątkował „rodzinę” samolotów RWD: RWD-9, RWD-13 i RWD-15.

Samolot ten był sportowy, dwumiejscowy, konstrukcji mieszanej o układzie zastrzałowego górnopłata ze stałym podwoziem. Kadłub kratownicowy zespawany z rur stalowych chromomolibdenowych, wykrzyżowany drutem stalowym, kryty płótnem na szkielecie z listew drewnianych. Kabina kryta, a miejsca załogi znajdowały się obok siebie. Sterownice podwójne. Fotele regulowane. Drzwi z obu stron kadłuba. Za kabiną mieścił się bagażnik, który był dostępny w locie. Podwozie dwukołowe, trójgoleniowe, z amortyzatorami, koła balonowe, osłonięte blaszanymi owiewkami. Płoza ogonowa ze stalowej sprężyny piórowej. Płat prostokątny, z zaokrąglonymi końcami i zwężeniem przy kadłubie, dwudzielny, drewniany, jednodźwigarowy ze skośnym dźwigarkiem pomocniczym i dźwigarkiem wzdłuż lotek i klap, kryty do dźwigara głównego sklejką, dalej płótnem, podparty pojedynczymi zastrzałami, wyposażony w kapy oraz samoczynne blokowane sloty na całej rozpiętości. Skrzydła składane wzdłuż kadłuba, po odczepieniu zastrzału, przez obrót na tylnym okuciu. Lotki wychylane różnicowe. Usterzenie wolnonośne, drewniane. Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem. Silnik chłodzony powietrzem, siedmiocylindrowy, gwiazdowy Armstrong-Siddley Genet Major o mocy nominalnej 140 KM przy 2200 obr/min i mocy startowej 160 KM przy 2500 obr/min o masie 150 kg. Silnik osłonięty pierścieniem Townenda. Przód kadłuba osłonięty blachą aluminiową. Śmigło dwupłatowe, metalowe Heddersheimer, przestawialne na ziemi. Zbiorniki na 140 l paliwa w skrzydłach. Przelotowe zużycie paliwa 26-30 1/h (około 11kg/100km). Samolot malowany był na kolor srebrny, a zastrzały, golenie podwozia oraz przód i góra owiewek podwozia – na czerwony, natomiast usterzenie w biało-czarne pasy. Czarny numer konkursowy na białym kwadracie po obu stronach przodu kadłuba oraz na spodzie obu skrzydeł. W osłonie przodu silnika wycięto litery RWD.

opracowanie: Marcin Kalbarczyk

Literatura: A.Glass, Polskie konstrukcje lotnicze do 1939 r. Tom II, Sandomierz 2007